Amnesiefobie. Een moeilijk woord. En een beeldend, absurde, voorstelling.

Amnesiefobie is de angst om herinneringen kwijt te raken. Dit kan op jonge leeftijd zijn, maar ook voorkomen bij (beginnende) dementie. Wie ben je nog als je geen herinnering meer hebt? Als je veroordeeld bent tot de isoleercel van het nu.

We volgen Vera in haar huis. De trapleuning zit los. Er liggen kleerhangers in de tuin. Hoe komen ze daar? Waarom staat er ‘muur’ op de muur? Wie heeft dat geschreven? In de krant leest ze dat er dingen gebeuren, buiten. Zou zij daar iets mee te maken hebben? Ze weet het niet. Vera voelt dat er wat mis is met haar, ze mist schakels in de ketting van oorzaak en gevolg. Ze probeert haar eigen ordening aan te brengen in de chaos. Dit leidt tot een gedrocht. Door de wildgroei aan bewegwijzering is de weg zelf niet meer te zien. De weg uit dit mentale labyrint. Vera besluit een grote daad te plegen, zo ijzingwekkend, zo gruwelijk, zo grotesk, precies zoals ze leest in de kranten, dat zij ervan overtuigd is dat zij die daad zal blijven herinneren.

• tekst Koen Frijns spel Sarah Jonker, Thijs Prein, Ko van den Bosch