Jules van Iperen
Een voor een komen de klassen van verschillende scholen uit de gemeente Tilburg binnen. De voorstelling van Meester Kikker wordt maandag 22 september tweemaal gespeeld. In totaal nemen die dag bijna 1000 basisschoolkinderen plaats op het rode pluche van de Schouwburg. Voor de meeste van hen is het de eerste keer - mede mogelijk door de steun van onze Ambassadeurs.
Het enthousiasme van de kinderen is tastbaar. Ze springen, gillen, zwaaien en klappen. Iedereen zit bomvol energie in de foyer. Het Schouwburgpersoneel en de docenten zijn intussen druk bezig de klassen te begeleiden. “Groep vijf!” roept een leraar. De leerlingen hobbelen hem vrolijk achterna. Als eenmaal iedereen zit, dimmen de lichten, Meester Kikker gaat beginnen. “Ssssst,” hoor je vanuit verschillende hoeken van de zaal.
Het geheim van de Meester
Meester Kikker heeft een geheim. Zoals de naam al verklapt verandert hij zo nu en dan in een kikker! Tijdens de spreekbeurt van Sita gebeurt dit voor de eerste keer. Iedereen in de zaal zit op het puntje van zijn stoel en kijkt aandachtig. Wanneer de transformatie plaatsvindt klinkt er gegil vanuit de zaal. “Beloven jullie dat jullie mijn geheim niet verder vertellen?” vraagt de meester. “Jaaaa!!” wordt luidkeels geroepen.
De ware ik
Iedereen heeft volgens Paul van Loon een verborgen diertje in zich. Dit wordt benadrukt in een van de liederen. Meester Frans, directrice Stork en juf Suzanne zingen: “Zolang niemand het ziet bestaat het niet. Het liefst zou ik het van de daken schreeuwen, maar ik doe het niet. Ik durf het niet.”
Wanneer het innerlijk diertje zichtbaar wordt, kleurt het toneel plots van blauw naar rood en versterkt een scheurend, agressief geluid de angst om een stukje van jezelf te laten zien. De scène maakt indruk, een jongen vliegt zelfs op uit zijn stoel en er volgt groot applaus.
Een speciaal plan
Om de meester te beschermen smeden de leerlingen van Meester Kikker een plan. Ze lokken de directrice en de meester naar de schoolkelder, zorgen dat zij transformeren om met elkaar de strijd aan te kunnen gaan. De kinderen uit de zaal kunnen helpen met dit plan door te denken aan wat voor dier ze zelf in zich hebben. De kinderen kwaken en klappen erop los. Het lukt! Dankzij de kinderen, transformeren Meester Frans en directrice Stork tot hun ware ik!
Na een meeslepende ontknoping komt de voorstelling ten einde. De foyer gonst nog na van het enthousiasme van de kinderen: “Het was zó leuk!” en “Ik vond het spannend én grappig!” klinkt het overal. Met rode wangen van opwinding en een hoofd vol verhalen stappen de kinderen weer in de bus. Voor velen was dit hun allereerste theaterervaring - een magisch moment dat ze niet snel zullen vergeten.
Geschreven door Stephanie Seitz